Royal Enfield najczęściej kojarzony jest z archaicznymi, jednocylindrowymi motocyklami importowanymi w latach dziewięćdziesiątych z Indii do Polski przez prawdziwych zapaleńców. Tymczasem korzenie Enfielda sięgają 1893 roku i uważa się, że jest to najstarsza marka motocyklowa świata. Nie tylko czterosuwowe single, ale i dwusuwowe, rzędowe, poprzeczne czterosuwowe dwucylindrówki, a nawet wzdłużne trzycylindrowe dwusuwy zdarzało się produkować w Redditch.
Były też i widlaste dwójki.
Pierwszy motocykl z widlastym, dwucylindrowym silnikiem firma Enfield Cycle Co. zbudowała w 1912 roku. Był to model noszący oznaczenie 180, wyposażony w dolnozaworowy silnik firmy JAP o pojemności 770 cm3. W modelu tym Enfield zastosował gumowe amortyzatory, poprzez które tylna zębatka łańcuchowa przekazywała napęd na koło. Był to tym samym pierwszy brytyjski motocykl posiadający takie rozwiązanie, a pozwalało ono znacznie wydłużyć czas eksploatacji łańcucha. W tym pionierskim okresie Enfield Cycle Co. znany był z odważnych i nowatorskich rozwiązań. Rok później (w 1913) zbudowano własny prototyp silnika V2 z górnozaworowym rozrządem popychaczowym. W tym samym roku do produkcji wszedł pierwszy własny silnik V2 o pojemności 425 cm3 i rozrządzie IOE (Inlet Over Exhaust – czyli zawór ssący nad wydechowym), a wraz z nim kolejna innowacja – układ smarowania. Był to pierwszy w historii Wielkiej Brytanii motocykl z układem smarowania z suchą miską olejową. Rozwijając 14 KM, rozpędzał ważący 141 kg motocykl do 88 km/h. W 1914 roku do produkcji weszła mniejsza wersja tego silnika o pojemności 350 cm3.