31 grudnia 1881 roku Ignacy Łukasiewicz, jak całe swe życie, intensywnie pracował, mało poświęcając czasu i uwagi swej osobie. Pierwszy stycznia 1882 roku zastał Ignacego już mało przytomnym. Zapalenie płuc. Wtedy brzmiało to jak wyrok. W gorączce już nie poznawał nikogo. W chwilach przebłysków świadomości żegnał się z bliskimi. Po tygodniu zmagań dokonał żywota siódmego stycznia roku 1882. Odszedł Wielki Człowiek. Wizjoner i altruista.
Godny następca i kontynuator jego dzieła pojawił się w Galicji jeszcze za życia Ignacego. Stanisław Szczepanowski, urodzony w 1846 roku, absolwent wydziału chemii i ekonomii na Ecole Centrale des Arts et Manufactures w Paryżu. Dyplom inżynierski uzyskał w Londynie, gdzie studiował technologię chemiczną i ekonomię. Pracował tam w laboratorium, zajmując się analizą różnych odmian żelaza, później w latach 1870–79 jako urzędnik wydziału przemysłu i handlu Ministerstwa dla Spraw Indii (India Office) oraz jako sekretarz dla Forbesa Watsona, szefa działu studiów nad surowcami Indii i jego gospodarczym wykorzystaniu. Wysłany na dodatkowe studia na Akademii Mleczarskiej do Mediolanu. Podczas swej pracy w Londynie opracował szczegółowy plan nawodnienia środkowych Indii, sporządzając przy tym statystykę przewidywanych plonów zbóż i bawełny. Sporządził też plan rozbudowy dróg i kolei tego kraju. Zjednoczone Królestwo Wielkiej Brytanii wcieliło w życie jego projekt w całości, ze skutkiem znacznie przekraczającym prognozy! Obywatelstwo brytyjskie przyjął w 1877 roku. Rok później zaproponowano mu wspólną podróż do Indii wraz z następcą tronu, późniejszym królem Edwardem VII. Odmówił tego zaszczytu i przeniósł się do Galicji w roku 1879.