Po wojnie Biuro Projektów Przemysłu Naftowego w Krakowie, z Kazimierzem Kachlikiem w roli głównego technologa, przystąpiło do rozbudowy rafinerii w Czechowicach. Projekt rozbudowy jednocześnie pełnił funkcję badawczo-doświadczalną, a zdobyte doświadczenia zamierzano wykorzystać podczas budowy nowej rafinerii w Płocku.
Sam proces modyfikacji przebiegał etapami. Przed wojną zdolność przerobowa rafinerii wynosiła 60 000 ton rocznie. W 1955 roku postanowiono zwiększyć zdolność przerobową do 190 000 ton w skali rocznej. Następnie postanowiono dostosować rafinerię do produkcji 220 000 ton rocznie. W 1958 roku z kolei postanowiono zmodyfikować rafinerię w Czechowicach, by osiągnęła wydajność 500 000 ton rocznie. Projekt ten zatwierdził Minister Przemysłu Chemicznego 21 kwietnia 1959 roku.