Przez teren Polski przetoczyły się ciężkie walki. Transporty wojsk niemieckich, taktyczne wysadzanie mostów i dróg przez niemieckiego okupanta. Największe zniszczenia poczynił front wojsk radzieckich oraz silny opór wojsk niemieckich. Gdy opadła wojenna kurzawa, Polska okazała się jednym wielkim pobojowiskiem. Ponad połowa wszystkich mostów była zniszczona, w tym wszystkie większe mosty na Wiśle, Bugu, Warcie, Odrze i Narwi.
Na dzień 31.12.1945 roku na obszarze całego kraju znajdowało się 90981 km dróg o twardej nawierzchni. Średnia gęstość dróg wynosiła więc 29,2 km/100 km2 przy dość znacznym zróżnicowaniu w różnych obszarach. Przykładowo w województwie warszawskim 25 km/100 km2, w białostockim 16, we wrocławskim (na tak zwanych ziemiach odzyskanych) 57 km/100 km2. W pierwszych latach po wojnie prowadzono jedynie prowizoryczne prace naprawcze ocalałej sieci dróg. Planową rozbudowę rozpoczęto dopiero w okresie planu trzyletniego 1947–1949. Nieco wcześniej rozpoczęto odbudowę najważniejszych mostów. W 1946 roku odbudowano w Warszawie most Poniatowskiego, w Krakowie most Kościuszki. Kolejne były mosty w Tczewie, Toruniu, Modlinie, Włocławku i w Puławach. W ramach planu trzyletniego zbudowano w Warszawie trasę W-Z z mostem Śląsko-Dąbrowskim i tunelem pod Krakowskim Przedmieściem.